ŚRODA Z DOKUMENTEM

W najbliższą środę (20.02.2013r.), po raz drugi w tym roku odbędzie się pokaz filmów dokumentalnych w Kawiarni Artystycznej Powiatowego Centrum Kultury i Sztuki w Ciechanowie.

W trakcie pokazu zaprezentowane zostaną:

Polska Kronika Filmowa * PKF 31/90 – w tej części kroniki zobaczymy:

Kres Świata reż. M. Skalski. Film z 2010 roku

Film dokumentalny
Produkcja: Polska
Rok produkcji: 2010
Dane techniczne: Barwny. 9 min.

Opowieść o na wpół opuszczonej wsi. Młodzi wyjechali za chlebem za granicę lub do miasta. Starzy, którzy zostali, codziennie wyczekują obwoźnego sklepu z pieczywem, będącego ich jedynym oknem na świat.

Cisza, ciemność  reż.P. Kędzierski. Film z 1999 roku

To wyjątkowy film, jak wyjątkowa jest codzienna sytuacja jego bohaterów i szczególne wydarzenie, w którym uczestniczą. Powstał podczas warsztatów rzeźbiarskich zorganizowanych dla kilkorga osób pozbawionych wzroku i słuchu, żyjących w zupełnej ciszy i ciemności. Czarno-białe zdjęcia. Ich nastrój i wymowę podkreśla niezwykła muzyka. Zbliżenia twarzy bohaterów. Ciagłe zbliżenia ich rąk, które zadanie mają podwójne - działają oraz służą poznawaniu świata i kontaktowaniu się z innymi. Kamera rejestruje proces tworzenia: od poznawania celu, poprzez kolejne etapy realizacji - nie brak w nich momentów wahania, rozterek, zwątpienia, rozpaczliwego poszukiwania, maksymalnego skupienia - po finalną radość, zadowolenie, poczucie zwycięstwa i wernisaż - kameralny, bo tylko kilkoro bohaterów filmu ogląda na nim dłońmi prace współuczestników pleneru. Plener prowadził Ryszard Stryjecki w Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku. Zorganizowało go Towarzystwo Pomocy Głuchoniemym, a finansowało Ministerstwo Kultury i Sztuki.

Gadające głowy. reż. K. Wierzbicki.Film z 2004 roku

Film dokumentalny
Produkcja: Polska
Rok produkcji: 2004
Dane techniczne: Barwny. 21 min.

W 1980 r. Krzysztof Kieślowski zadał setkom ludzi te same trzy pytania: w którym roku się urodziłeś? kim jesteś? czego byś pragnął/co jest dla ciebie ważne? Z zarejestrowanych wypowiedzi ostatecznie wybrał 44 osoby i uszeregował je chronologicznie, kierując się wiekiem rozmówców: od najmłodszych do najstarszych tak, by na każdy rocznik przypadała wypowiedź jednej osoby. Galeria gadających głów: od przedszkolaków, przez uczniów, studentów, inżyniera, elektryka, pielęgniarkę, księdza, pisarza, socjologa, taksówkarza, po emerytów nawet stuletnich, złożyła się na zbiorowy portret Polaka - bacznego obserwatora rzeczywistości, świadomego swej tożsamości i miejsca, w którym żyje, gorąco pragnącego zmian. Ćwierć wieku później Krzysztof Wierzbicki powtórzył tamten pomysł w "Gadających głowach 2". W pierwszej części filmu znalazły się zresztą fragmenty dokumentu Krzysztofa Kieślowskiego, a niektórzy z bohaterów tamtego filmu mieli po latach okazję skomentować swoje dawne wypowiedzi. W części drugiej na te same trzy pytania odpowiadają w 2004 r. osoby uszeregowane tak samo jak kiedyś: od rocznego malucha po urodzoną w 1901 r. 103-letnią staruszkę. Zaskakujące jest jednak, jak w sumie niewiele zmieniły się ich wypowiedzi. Ludzie nadal pragną dobra, sprawiedliwości, poszanowania ich godności, poczucia bezpieczeństwa. Mniej mówią o potrzebie wolności czy demokracji, bo te w dużym stopniu zapewniły im dokonane w Polsce zmiany ustrojowe, ale za to odważniej wytykają bałagan, brak poszanowania prawa, kumoterstwo. Marzenia i potrzeby zmieniają się wraz z wiekiem rozmówców. Młodsi przykładają większą wagę do możliwości samorealizacji, wybicia się, pozostawienia po sobie trwałego śladu, szczęścia osobistego. Starsi na ogół pragną stabilizacji, utrzymania tego, co już osiągnęli, umiejętności poruszania się w szybko zmieniającym się świecie. Boją się samotności, biedy, utraty pracy. Choć z pozoru na ekranie niewiele się dzieje, film ma wewnętrzną dynamikę, pulsuje emocjami, zaskakuje, a jednocześnie pozwala nam w prezentowanych wypowiedziach odnaleźć siebie, własne marzenia, obawy, nadzieje - i te sprzed lat, i obecne.

Wszystko może się przytrafić. reż M.Łoziński.Film z 1995 roku

Film dokumentalny
Produkcja: Polska
Rok produkcji: 1995
Gatunek: Dokument inscenizowany
Dane techniczne: Barwny. 39 min.

Bohater filmu, rezolutny Tomek Łoziński, ma 6 lat. Poznaje świat przemierzając park na hulajnodze. Zatrzymuje się, by wąchać kwiaty, gonić motyle, nakarmić wiewiórkę i łabędzie. Przede wszystkim jednak zatrzymuje się przy stojących wzdłuż parkowych alejek ławkach, na których siedzą stare kobiety i starzy mężczyźni. Rozmawiając z nimi konfrontuje swoją wiedzę z ich doświadczeniami. Dowiaduje się o potrzebie wiary i nieuchronności śmierci, wartości zdrowia, pracy i rodziny, dolegliwościach starości, przyczynach biedy, roli pamięci kolejach ludzkich losów, na które wpływ miewa i historia, i ich własne decyzje. Przekonuje się, że samotność może być przekleństwem, ale i cenioną wartością. Nie chce przyjąć do wiadomości, że los ma wypisany na dłoni. Nie chce pogodzić się z nieuchronnością. Pełen dziecięcych złudzeń jest przekonany, że w życiu wszystko może się przytrafić: można na przykład spotkać małego dinozaura albo starszy pan w okularach może żyć 120, a nawet dużo więcej lat. Przejażdżka Tomka przez park stopniowo zmienia się w symboliczną wędrówkę przez życie.