Nasz system emerytalny to trzy filary. Pamiętasz?

Tego, że emerytura z systemu publicznego wedle wszelkiego prawdopodobieństwa nie zaspokoi potrzeb przyszłych seniorów, nie trzeba nikomu szeroko tłumaczyć. Choć jednocześnie krąży wokół tej tematyki trochę mitów, praktyczny wniosek jest prosty. Trzeba dodatkowo odkładać własne środki. Był on oczywisty już przed ponad dwoma dekadami, gdy wdrażana była reforma.

Od początku jest jasne, że bazowe świadczenie to za mało

Do głównych założeń reformy emerytalnej należało długoterminowe odciążenie budżetu. Fundamentalna, a umykająca uwadze wielu zmiana dotyczyła więc samej istoty repartycyjnej części systemu. Z modelu zdefiniowanego świadczenia przeszliśmy na taki o zdefiniowanej składce. A zatem zebrana przez lata i waloryzowana suma jest po prostu dzielona przez liczbę miesięcy, jaka pozostała nam do przeżycia.

Wraz z praktycznie zlikwidowanymi OFE, których aktywa na podstawie mechanizmu suwaka już trafiają do FUS, mówimy więc o 19,52% podstawy wymiaru (w uproszczeniu powiedzmy, że wynagrodzenia). Tyle odkładamy na czas, który będzie jedynie o połowę (mniej-więcej) krótszy niż okres naszej aktywności zawodowej. Nie trzeba być matematycznym geniuszem, by zauważyć problem. Odkładamy po prostu za mało i żadne typowe - dostępne równocześnie milionom obywateli - sposoby inwestowania środków nie mogą tego zmienić.

Trzeci filar rodził się w bólach i nie wszyscy go zauważyli

W ramach repartycyjnej części systemu jedynym wyjściem umożliwiającym podniesienie świadczeń byłoby po prostu podniesienie składki. U zarania obecnego systemu na przeszkodzie stała oczywiście nasza bieda, a i dzisiaj nie wyzwoliliśmy się z modelu rozwoju, w którym kluczową rolę odgrywają koszty pracy.

Jasnym było więc, że dwa pierwsze filary to nie może być wszystko i towarzyszyć im musi dobrowolny trzeci. Pozostał problem jego kształtu. Pierwsza koncepcja, czyli PPE nigdy nie stała się popularna. Zakładała kluczową rolę pracodawcy, jednak jego chęć do ponoszenia dodatkowych obciążeń i w ogóle jego posiadanie nie było w tamtych czasach oczywiste. Stąd narzędzia wspierające oszczędzanie indywidualne: od 2004 roku IKE, a od 2012 IKZE. Jedno i drugie to pewnego rodzaju prawne ramy, w których można umieszczać różne produkty finansowe dostarczane przez różne podmioty. Warto zajrzeć np. na ranking IKZE.

Jak działa Indywidualne Konto Zabezpieczenia Emerytalnego

W ramach konta IKZE możemy posiadać rachunek UFK, depozyty bankowe, fundusze inwestycyjne w TFI, giełdowe papiery wartościowe bądź dobrowolne fundusze emerytalne w PTE - oczywiście jedno z tych (jak i samo konto IKZE), przy czym dostawcę produktu i jego postać można dowolnie zmieniać. Co nam jednak daje tego rodzaju opakowanie?

Jedną korzyścią jest zwolnienie z podatku od zysków kapitałowych. Posiadacz konta IKZE zapłaci jedynie ryczałtowy podatek 10% w docelowym momencie wypłaty. Następuje on w wieku 65 lat, przy czym warunkiem jest zasilanie rachunku w ciągu 5 różnych lat kalendarzowych. Wcześniejsza wypłata jest możliwa (jedynie w całości) i w takim wypadku zapłacimy podatek dochodowy, jako że wcześniej go odliczaliśmy.

I tu dochodzimy do kluczowej zalety IKZE, jaką jest coroczny zwrot podatku. Suma wpłat w danym roku obniża nam podstawę podatku dochodowego. Limit na 2022 rok wynosi 7 106,40 zł, co oznacza, że osoba mieszcząca się w progu 17% wykorzystawszy go jest w stanie uzyskać zwrot w wysokości 1 208,09 zł. Czyli: odłożenie ponad 7 tys. zł kosztuje nas niecałe 6. Tych, którzy płacą 32% podatku czeka zwrot jeszcze o ponad 1000 zł większy. W jeszcze lepszej sytuacji są samozatrudnieni, którym przysługuje większy limit wynoszący w 2022 roku 10 659,60 zł. Czyż nie warto? Aby dowiedzieć się więcej, wystarczy zajrzeć do serwisu rankingikze.pl.

Artykuł zewnętrzny