Kiedy warto wykonać badanie słuchu? Jak przebiega?

Niedosłuch jest poważnym problemem, który wpływa negatywnie na jakość życia, a w przypadku dzieci i nastolatków także na ich rozwój. Jest to również jeden z symptomów wielu chorób w obrębie ucha i nie tylko. Zauważając u siebie jakiekolwiek nieprawidłowości, a także w ramach profilaktyki warto wykonać badanie słuchu. Dowiedz się, jakie metody diagnostyczne są najczęściej wybierane i na czym polegają!

Do lekarza pierwszego kontaktu lub laryngologa należy udać się niezwłocznie w przypadku niepokojących objawów ze strony narządu słuchu, do których należą głównie:

• wysięk z ucha;
• intensywny lub przewlekły ból;
• utrzymujące się uczucie pełności i/lub wilgoci w uchu;
• podejrzenie urazu ucha lub czaszki;
• objawy ogólnoustrojowe, np. gorączka, zaburzenia koncentracji, zawroty głowy.

Przy wymienionych przypadkach specjalista prawdopodobnie przeprowadzi badanie otoskopowe, a w razie potrzeby zaleci badania obrazowe. Są to procedury zaliczane do metod diagnostycznych schorzeń w obrębie uszu. Natomiast nie należy ich mylić z badaniami, których celem jest potwierdzenie lub wykluczenie oraz ewentualne określenie rodzaju i stopnia niedosłuchu. 

Badanie słuchu wykonuje się podejrzewając zaburzenia funkcjonowania tego narządu, głównie u osób, które doświadczają objawów, takich jak:

• słabsze słyszenie – trudności w komunikacji, częste proszenie rozmówcy o powtórzenie zdania; 
• podgłaśnianie telewizora lub radia;
• problemy ze zrozumieniem słów wypowiadanych przez rozmówcę, najczęściej w hałaśliwym otoczeniu, np, na ulicy lub w kawiarni;
• subiektywne słyszenie szumów usznych, pisków, trzasków, stukania;
• słyszenie, jakby dźwięk był zagłuszany, przytłumiony, słyszany przez barierę;
• uczucie pełności w uchu, rozpierania, ogólny dyskomfort;
• w przypadku dzieci: brak reakcji lub opóźniony odzew na głos, brak kierowania główki w kierunku źródła dźwięku, opóźnienie rozwoju mowy.

Poza wyraźnymi, niepokojącymi objawami ze strony uszu, a także podejrzeniem niedosłuchu, zaleca się wykonywanie badań kontrolnych. Profilaktyczne badania słuchu (niezależnie od występowania objawów), powinno się przeprowadzać: 

• u osób po 50. roku życia;
• u osób szczególnie narażonych na częstą ekspozycję na hałas ze względu na rodzaj wykonywanej pracy (np. nauczyciele, piloci samolotów, zawodowi pływacy i nurkowie);
• w celach kontrolnych w przypadku wcześniej zdiagnozowanego niedosłuchu lub schorzeń uszu;
• u osób cierpiących na przewlekłe lub często nawracające infekcje uszu;
• w przypadku przyjmowania leków o działaniu ototoksycznym (mogących uszkadzać słuch). 

W celu zbadania słuchu przeprowadza się różne badania audiometryczne. Metodą obiektywną, która nie wymaga zaangażowania Pacjenta jest audiometria impedancyjna, inaczej tympanometria. Badanie takie polega na wprowadzeniu do kanału słuchowego specjalnej sondy i rejestracji fal, które odbijają się od błony bębenkowej stymulowanej zmiennymi wartościami ciśnienia. Metoda ta jest całkowicie bezbolesne i znajduje zastosowanie w diagnostyce chorób uszu i niedosłuchu nawet u niemowląt.

Kolejnym, często wykonywanym badaniem słuchu jest audiometria tonalna. Nie jest to jednak metoda zalecana do diagnostyki zaburzeń słuchu u małych dzieci i osób z ograniczeniami neurologicznymi, ponieważ wymaga zaangażowania ze strony Pacjenta. 

Badanie takie przeprowadza się w kabinie dźwiękoszczelnej. Pacjent korzysta ze słuchawek, przez które docierają dźwięki o różnej częstotliwości. W momencie ich odebrania należy nacisnąć specjalny przycisk. W ten sposób możliwe jest stwierdzenie progu słyszenia, a tym samym dokładne określenie stopnia niedosłuchu mierzonego w decybelach (dB) – małego, umiarkowanego, dużego lub głębokiego. 

W razie potrzeby diagnostykę uzupełnia się innymi badaniami słuchu. Do takich należą m.in. audiometria mowy, która pozwala na ocenę zdolności rozumienia komunikatów słownych. Takie badanie słuchu polega na emisji nie dźwięków, tylko słów. Pacjent sygnalizuje natomiast zdolność słyszenia poprzez ich powtarzanie.